Explorando Toontastic!

Boas camaradas blogueir@s!

Nesta nova entrada queremos compartir con vós a nosa aventura con Toontastic! Trátase dunha aplicación que nos pode ser moi útil para dinamizar contidos na aula. A súa premisa básica é a de crear unha historieta que podemos personalizar de mil xeitos diferentes, dende escolle-los distintos personaxes ata o número de esceas, ou o ambiente e a música que lle daremos a cada momento. 

Para nós, un dos puntos máis fortes desta aplicación é a posibilidade de adaptar os personaxes ás necesidades dos proxectos, incluso engadíndolle fotografías ós mesmos. As súas aplicacións poden variar dende actividades máis enfocadas á narración artística (como crear un conto), ata explicacións de contidos descubertos polo alumnado.

Outra das grandes vantaxes que lle atopamos é que o gran abano de posibilidades que presenta permite crear historias que fomenten a inclusión e a diversidade.

Cando comezamos a nosa andaina na creación da historieta, o fluxo de traballo comezou sendo lento (xa vos temos comentado noutras entradas que sempre tardamos un pouquiño en arrincar... 😕), pero axiña lle collemos o xeito. Ó igual que no uso de outras aplicacións, o traballo colaborativo foi a clave para comprender o seu funcionamento, e para mostra un botón: aquí nos tedes fedellando co iPad da nosa profe:

O primeiro que nos plantexamos foi o número de escenas que tería a nosa creación, para así poder adaptar o argumento e os personaxes á duración da mesma. Unha vez feito isto, seleccionamos o tipo de personaxes que íamos empregar e o entorno no que se desenvolvería a acción. O derradeiro paso foi grabar os diálogos e executar os movementos dos personaxes, así como escolle-la música que ambientaría as nosas escenas. Este é o noso producto final: unha historia moi curta sobre a cooperación, a diversidade e a amizade, agardamos que vos guste! 😀

Despois de realizar o noso traballo, decidimos sumerxirnos na rede na procura de experiencias de outras persoas empregando Toontastic, e aínda que atopamos moitos exemplos de colexios que empregaron esta aplicación para traballar diferentes competencias, quixemos compartir con vós os contidos creados con esta aplicación polo alumnado do Viñagrande-Deiro, na comarca do Salnés. Se pinchades no link que vos poñemos a continuación podedes ver como por medio da aplicación traballan as ciencias naturais, concretamente os ósos, e a expresión oral. 

Outro exemplo, neste caso de iniciación no seu uso, é o do alumnado de 1º e 2º curso de Primaria dun colexio moi próximo a nós, o CEIP Quintela, en Moaña. A valoración que fan da experiencia é totalmente positiva, xa que destacan a axuda que a aplicación ofrece ó alumnado nos procesos de escritura creativa, permitíndolles crear calquera cousa de xeito moi sinxelo (dende contos ata reportes sobre libros), e tamén a motivación que supón para eles poder crear a súa propia historia. Deixámosvos o link do seu blog, para que lle botedes unha ollada:

Finalmente deixámosvos a valoración que fan as propias crianzas de Toontastic na súa revista escolar de 5º de Primaria do Colexio Alameda de Osuna, en Madrid. Neste caso, na páxina 13, a alumna Catalina Valle fai unha valoración da aplicación e destaca o divertida e gostosa que foi a experiencia. Pinchade aquí para vela!

Á vista dos descubrimentos que fixemos na nosa pescuda, ocórrensenos varios usos que darlle a Toontastic, entre eles, a explicación do ciclo da auga, o proceso de formación dun río, a versión animada dun feito histórico, a natureza das emocións, etc. Cales se vos ocorren a vós? Non dubidedes en compartir con nós as vosas ideas! 😝

Creando a realidade aumentada con Pestalozzi

Ola camaradas!

Na sesión de hoxe aprendemos a empregar algunhas novas aplicacións, e tamén coñecemos máis profundamente ó pedagogo mundialmente coñecido, Johann Heinrich Pestalozzi.

Como paso previo ó desenvolvemento do traballo, foi significativa a toma de conciencia sobre a importancia que teñen as aportacións pedagóxicas precedentes na nosa formación, ás que debemos achegarnos con curiosidade e interés, xa que serán os faros que alumeen o noso camiño profesional e persoal. 🎇

Dado que o noso obxectivo era crear un cuadro de realidade aumentada sobre Pestalozzi, tivemos que seguir unha serie de pasos para acadalo, polo que o noso fluxo de traballo foi: en primeiro lugar, empregamos Pinterest para crear un taboleiro exclusivo para o autor, integrando no mesmo aqueles datos importantes e característicos deste sobresaínte pedagogo. A continuación, filtramos e estructuramos toda a información para poder xerar un mapa mental no que se relacionen os principais contidos relevantes sobre a vida e a obra de Pestalozzi. Para elaborar dito mapa mental, empregamos Popplet, que é unha aplicación que nos permite estruturar e organizar as nosas ideas de xeito gráfico, ademáis de contemplar a posibilidade de traballar de xeito colaborativo con outras persoas. A nós parécenos que quedou precioso, e a vós?

Cando tivemos listo o mapa conceptual de Pestalozzi, a nosa mestra Paz facilitounos un folio cunha imaxe do autor, a que customizamos ó noso gusto. Parécevos que quedou molón dabondo?

Unha vez Pestalozzi estivo transformado, escollemos unha frase célebre do que foi o seu ideario: "Un niño que no se siente querido, dificilmente puede ser educado", e empregando ChatterPix Kids, conseguimos crear unha animación! Abraiante, non? 😱 

Pois aínda hai máis! Por se non alucinaramos bastante con ChatterPix Kids, hoxe coñecemos Aurasma, que é un sistema de realidade aumentada, que emprega a cámara para identifica-lo obxectos que ten diante en tempo real, e superpón sobre eles a animación que nós lle especifiquemos, dotándoos de vida. Como fixeron as nosas camaradas do blog AluTICnante, queremos darvos unha alternativa dispoñible para tódolos dispositivos desta aPP: trátase de QuiverVision, que conta con 3 pacs para diferentes usos, entre os que se atopa o enfocado ó mundo educativo. Podedes botarlle un vistazo para valorala.
Para o noso proxecto empregamos a mencionada Aurasma, un debuxo customizado do autor e a nosa animación do mesmo, creando unha aura espectacular! 

Estamos seguras de que non podedes agardar para vela, polo que non vos faremos esperar máis, aquí a tedes:

Esta forma de traballar logrou unha maior implicación no traballo, xa que entraron en xogo variables emocionais e motivacionais ó tratarse dunha actividade pouco dirixida e con moitas posibilidades de creatividade. Esta flexibilidade nas pautas da tarefa posibilitou a creación dun sistema propio de traballo en cada grupo, redundando nunha evidente vantaxe: o fluxo de traballo viña marcado polas características e aptitudes de cada grupo. Esta forma innovadora de trata-lo tema, mellora e potencia a motivación hacia o mesmo, dando lugar a un producto máis creativo, mellor e máis completo.

Unido á motivación e á singularidade do proceso en cada grupo, é case obrigatorio falar do sentimento de liberdade que nos invadiu nesta tarefa, xa que non se nos pedía un dossier sobre o autor, senón que nós, baixo o noso propio criterio, valorasemos o que nos parecía máis importante e interesante acerca da súa persoa. Isto ten como lóxica consecuencia que o noso producto esté máis empapado das nosas esencias, dende a elección da frase, ata a dos colores e formas cos que customizamos a súa imaxe.

Para que vos abraides un pouco, e non paredes de flipar, imos compartir con vos o increíble uso que fixo desta aplicación o alumnado da escola Juan de Lanuza. As crianzas desenvolveron un proxecto de realidade aumentada centrándose na saga xuvenil de J. K. Rowling, Harry Potter. A nós parecenos unha actividade abraiante levada a cabo cunha creatividade extraordinaria, xa que fan un uso multidisciplinar da aplicación. Deixámosvos o link para que o vexades:

Por outra banda, o colexio CBM Hernández Ardieta empregou Aurasma para a iniciación á lectura de lingua castelá e inglés, así como para contar a historia dos países da Unión Europea, seguindo o libro Vuelo por Europa. Para coñece-la experiencia, facede clik aquí.

Xa para rematar, queremos compartir con vós unha idea que se nos ocorreu para aplicar no noso futuro, mentres realizabamos esta actividade: poderiamos empregar a realidade aumentada para relatar feitos históricos ou relevantes da nosa contorna, apoiándonos en elementos físicos que contribuíran a forxar a identidade histórica da nosa localidade. Por unha banda, as crianzas implicaríanse libremente no proxecto elixindo eles mesmos ata o último detalle, e por outra banda, adquirirían moitas competencias relacionadas coa historia, a lingua, a cultura, etc, ó ter que indagar e descubrir as cousas por si mesmos.

Convidámosvos a que a poñades en práctica e nos contedes os vosos resultados!😎

Sobre a entrevista a Yuval Noah Harari...

O escritor Yuval Noah Harari ofrece unha visión de futuro que mestura o catastrofismo apocalíptico co denominador común máis habitual de todas as civilizacións precedentes: a división social en clases. Na primeira lectura o que máis sorprende é o uso da palabra evolución, cando o que realmente evoca na mente é o contrario: involución. Isto queda latente en explicacións como esta:

El mundo es ahora mucho más igualitario entre razas, entre clases, entre géneros, incluso entre padres e hijos. Esto ahora quizá va a invertirse. Veremos mayores desigualdades que en cualquier otro momento de la historia. Podremos ver a una pequeñísima minoría de personas que monopolice el poder económico y político, los algoritmos y la tecnología, y utilice este enorme poder para empezar a mejorar biológicamente y crear clases biológicas.

Este historiador israelí, na súa visión de futuro, da a entender que é necesario que a poboación estea o suficientemente prepara para non quedar excluída dese grupo maioritario que resultará innecesario para a vida do grupo hexemónico. Será a primeira vez na historia, na que as persoas que non aportan algo ó mundo tecnolóxico, non conten.

A pesares de que presaxia que, nos novos tempos, as ideoloxías e os valores irán cambiando, parece importante transmitir ó alumando unha serie de valores máis humanos, que enriquezan esa nova visión tecnolóxica. O futuro estudantado ha de estar preparado para poder afrontar esa nova realidade, ha de ser quen de, tendo en conta o respecto de valores sociais como cooperación, colaboración e igualdade, desenvolver un pensamento crítico que lle axude a valorar as diferentes formas nas que a tecnoloxía pode contribuír a aportar o benestar á vida de tódolos seres humanos. Non só desde unha perspectiva economicista, senón tendo en conta o sen fin de posibilidades que se abren con cada novo avance, sen deixar de lado ó resto da poboación. Unha vez máis, a formación ética ten que ir máis aló do que está ben ou do que está mal para a raza humana, e centrarse no que debe ser a coexistencia en igualdade de todos os seres humanos.

Xoga un papel moi importante, xunto a colaboración e á creatividade, o pensamento crítico: Yuval Noah Harari afirma na súa entrevista que a nosa capacidade de decisión está sendo cedida á tecnoloxía a pasos axigantados. É importante facer conscientes ás crianzas desta realidade e do que implica, procurando axudalos a desenvolver un pensamento crítico que lles axude a discernir esa delegación de poder como a avaliar as situacións nas que se produce e o abano de posibilidades que se lles presenta.

Por outra banda, tamén cómpre que a educación contribúa a concienciar da importancia da formación continuada, máis que nunca necesaria, nun escenario de cambio constante que require plasticidade e capacidade de modelaxe, para saber adaptarse de forma rápida e eficaz ás continuas aportacións.

Non pretende ser un ataque en contra da tecnoloxía, máis ben, a intención é de defender a tecnoloxía dende un punto máis humanista: tecnoloxía humanizada: feita por persoas, para persoas.

ACTIVIDADE TEMA 2 - Do aprender repetindo ó aprender creando

O profesor Areas Moreira, no seu artigo que leva por título: Reinventar la escuela en la sociedad digital. Del aprender repitiendo al aprender creando, fai un análise dos diferentes estudos feitos nos últimos anos sobre o impacto das TIC na escola: a súa implantación, a pedagoxía que as integra e a súa eficacia.

Dende o punto de vista de Areas Moreira (2014) existe unha concepción pedagóxica que impide o uso innovador das tecnoloxías: trátase do modelo de ensinanza tradicional baseado na exposición e transmisión de información, no que denomina a pedagogía de la repetición (p.172). Este modelo utiliza as TIC como un complemento ou substitutivo do papel; mantendo o mesmo obxectivo e finalidade; non deixando espazo para a innovación. Sinala, pois, que esta maneira de empregar as TIC é a tendencia dominante no noso entorno escolar, dándolle o nome: Pedagogía del aprender repitiendo con TIC (p. 173). Esta falta de cambio no modelo docente explicaría porque, a pesares da notable inversión que se fixo para achegar os materiais tecnolóxicos ós centros, non se viu reflectido na innovación educativa. Cómpre cuestionarse o modelo tradicional, interrogándose sobre como e que hai que ensinar e como conectar a cultura escolar coa social do ciberespazo.

Despois de ver o que non debería de ser a educación, Areas Moreira céntrase en analizar as características que debería de ter a boa práctica educativa. Para poder aspirar a unha praxes educativa, cómpre reformular e adaptar tódolos elementos do contexto educativa á nova realidade sociocultural. Ó longo do artigo, sinala as aportacións das diferentes investigacións levadas a cabo no panorama nacional e internacional nas que se determinan as competencias que se requiren para desenvolver a actividade na sociedade tecnolóxica, sintetizándoas en saber resolver problemas prácticos, saber buscar e analizar información útil e relevante para certos propósitos, desenvolver o pensamento crítico, saber traballar colaborativamente con outros nunha mesma tarefa ou proxecto, ser capaz de expresarse e comunicarse utilizando distintas linguaxes e formatos expresivos en distintas situacións, e manter permanentemente unha actitude positiva cara o cambio e a innovación (p.179-180). Para lograr desenvolver ditas competencias en cada persoa, avoga pola denominada como pedagoxía del aprender actuando o creando (p.180). Esta pedagoxía caracterízase por  ter en conta que a información e a cultura son cambiante e líquidas, polo tanto o saber debe ser considerado como un proceso de aprendizaxe continuado. A ensinanza constitúese como a creación de escenarios e situacións de aprendizaxe, no que o currículo se organiza a partir das competencias e coñecementos interdisciplinarios. Así pois, a avaliación realizarase para analizar e comprobar a posibilidade de mellora dos produtos resultantes. O aprendizaxe fórxase a partir da experiencia activa que se reconstrúe teoricamente. A escola desenvolver un papel de facilitadora de saberes, contribuíndo o desenvolvemento das competencias.

O papel do profesorado e do estudantado é diferente, por un lado, o doente é o de guía, titor que organiza as situacións de aprendizaxe e apoio durante o proceso, mentres que polo outro, o alumando convértese nun prosumidor e actor. O aprendizaxe requirirá de interacción social, o que permitirá a realización de tarefas de forma individual ou en pequenos grupos.

A Web concíbese como un ecosistema educativo aberto, social que está en constante transformación, da que se servirán para levar a cabo proxectos. A interacción e a comunicación realizarase a través da rede, requirindo unha conexión permanente a internet, traballando de forma virtual. Este entorno educativo novo, implica o uso dun linguaxe e formatos expresivos multimodais.

Así pois, segundo Areas Moreira, unha boa práctica da pedagoxía con TIC acorde a Pedagoxía do aprender creando ten que ser innovadora, exemplar e transferible a outras situacións e contextos; facilitando ó alumnado experiencias de aprendizaxe nas que o estudantado figure como suxeito activo; coherente cos principios de ensinanza-aprendizaxe que segue o modelo socioconstrutivista; a súa práctica ten que figurar no currículo e formularse interdisciplinarmente; facer un uso pedagóxico das TIC e do ciberespazo; e fomentar as experiencias de comunicación social na rede.

Para poder implantar este modelo pedagóxico, o papel do alumnado ten que ser totalmente activo. Eles e elas elaborarán o coñecemento de forma persoal, orixinal e creativa, dunha forma autónoma e construtiva. Serán os responsables do seu propio aprendizaxe: marcando os seu propio obxectivos, as actividades a realizar e avaliando o progreso propio e das compañeiras e compañeiros. Para poder levalo a cabo, establecerá un diálogo cos demais artefactos culturais ós que teñan acceso, nun entorno educativo organizado e xestionado pola persoa docente. 

Nesta mesma liña, déixovos unha entrevista a Fernando Trujillo, profesor da Universidade de Granada, experto na ensinanza de idiomas e o uso educativo das TIC e ABP. Ademais de da-la súa visión sobre a necesidade da innovación pedagóxica, trata sobre a inclusión das TIC na aula. Neste sentido, o profesor Fernando Trujillo afirma que lo que falta es que nosotros sepamos unir las piezas del rompecabezas, que sepamos apostar por estrategias de enseñanza que promuevan la colaboración y la comunicación. Además, hay que introducir una visión crítica. Pinchade aquí para poder lela! Espero que vos guste!

ACTIVIDADE TEMA 1 - Diferencias tecnolóxicas no facer a través de dúas xeracións

Na actividade obrigatoria proposta na sesión de aula teórica do tema 1, fíxosenos reflexionar sobre o contraste existente na forma de afronta-la vida cotiá de vai uns anos ata agora. Para iso, tivemos que pensar en dúas actividades que os nosos proxenitores realizaran de forma diferente a como a realizamos hoxe en día, e que esa diferenza radique no uso da tecnoloxía.

Despois de pensar nas miñas actividades cotiás, decidinme por compara-la forma na que se xestiona unha viaxe longa ou unhas vacacións e a forma na que se facían e fan as felicitacións de aniversario.

No caso da xestión dunha viaxe a diferencia faise máis notoria na participación activa do individuo. Mentres os nosos proxenitores optaban maioritariamente por acudir a unha axencia de viaxe, na que, tras facilitar os datos pertinentes ofrecían un paquete de viaxe cerrado máis ou menos adaptado ás características das persoas interesadas. Na actualidade é o propio usuariado o que, dende o lugar que desexe, no momento que desexe pode organizar a súa propia viaxe, co nivel de concreción que desexe. Na actualidade posúese un maior grado de autonomía, pero tamén de responsabilidade, sendo necesarias competencias para poder manexarse nese entorno e sacarlle o proveito desexado. Non basta con contratar servizos, tamén cómpre saber buscalos, analizalos, comparalos e tomar unha decisión favorable e responsable. Neste aspecto cobra especial importancia a educación para axudar a cada persoa a descubrir as competencias necesarias no manexo destes recursos dunha forma crítica e adecuada.  

No caso das felicitacións do aniversario a diferencia maniféstase en diferentes planos: dende a forma de recordar ata a forma de tramitala. Hai anos os aniversarios recordábanse gracias á propia memoria de cada persoa, e tramitábanse ben por cartas persoais, incluso postais feitas para os aniversarios, ou por teléfono, de forma colectiva, na que todas as persoas que formaban parte do fogar, se colocaban ó redor do aparello para poder aproveitar unha única chamada. Na actualidade, a meirande parte dos casos nos que felicitamos a alguén, tende a ser gracias a un recordatorio instalado nalgún dispositivo externo a nós; ben sexa virtual, unha memoria virtual adherida como complemento dalgunha app, ou na memoria de algún aparello electrónico. Se temos iso en conta, temos que recoñecer que se fixo un transvase da nosa propia memoria a outros dispositivos, feito que nos fai dependentes deles; xa non son só ferramentas, agora son parte de nós.

Seguindo co análise das diferenzas na maneira de felicitar, cómpre falar da forma: na actualidade, ó saíren dos propios dispositivos non levan a pegada da persoa, no sentido máis físico; pois sexa vía app, ou vía mensaxe de calquera índole, o formato que nos chega ten como único testemuño da súa orixe o remitente do mesmo, posto que nin a letra nin a sinatura o transmiten. A pesar diso, hai que ter en conta que tamén se nos brinda a posibilidade de facer felicitacións “en directo”, é dicir mediante vídeo chamada ou programas que permitan conexión inmediata, co cal se crea a sensación de estar compartindo o mesmo espazo e tempo, o que fai máis próxima a situación.

Dende logo, o que si queda patente é a necesidade de entender o poder que se lle conferiu ás TIC e a súa labor no noso día a día. O feito de que hoxe en día se considere que vivimos na sociedade do coñecemento non é algo illado, senón que revela a transcendencia da tecnoloxía, e en particular da Tecnoloxía da Información e da Comunicación na nosa forma de vida, como individuos e como persoas pertencentes a unha sociedade. 

Esta realidade fai que a sociedade en xeral, e a docencia en particular teña que tomar conciencia da importancia de incidir na educación dunha nova competencia que precisamos para manexarnos con elas, e potencialas para que o seu uso sexa inadecuado ou abusivo. En palabras de Inmaculada Fernández Fernández (2010):

Si queremos que nuestra sociedad no solo sea de la información, sino también del conocimiento, será necesario trabajar desde un enfoque pedagógico para realizar un uso adecuado de las TIC, a través del cual la creación de comunidades de aprendizaje virtuales y el tratamiento de la información, la generación de nuevas estrategias de comunicación y de aprendizaje sean imprescindibles.

Por iso, e seguindo a esta mesma autora, entendemos que o uso destas tecnoloxías a nivel escolar non radica na formación en contidos, senón que se basea na necesidade de ensinar a aprender durante toda a vida. O importante pasan a ser as competencias, a capacidade analítica e de decisión do alumnado en diferentes situacións vivenciais; non só en ter informaicón, senón tamén en ser quen de seleccionala, analizala, criticala, desbotala e saber utilizar de forma responsable a información, que non esquezamos, está ó acceso de todo o público. O coñecemento adquiriu un papel secundario, cedéndolle o protagonismo ás operacións que realiza el cerebro con ese coñecemento.

Lóxica consecuencia desta concepción é a transformación do papel do profesorado, deixando de lado o papel de transmisor de información e pasando a desempeñar un papel de facilitador, asesor e deseñador do aprendizaxe, procurando proporcionar unha estrutura inicial que propicie a súa interacción e na que se contemplen diferentes perspectivas de traballo (Cabero Almenara, 2007).

BIBLIOGRAFÍA

Cabero Almenara, J. (2007). Las necesidades de las TIC en el ámbito educativo:

oportunidades, riesgos y necesidades. Tecnología y comunicación educativas, 21(45), 5-19. Recuperado de http://cmapspublic2.ihmc.us/rid=1M92QZKRZ-XM42B8-1QZZ/caberne.pdf (02/03/2017).

Fernández Fernández, I. (2010). Las TICs en el ámbito educativo. Eduinnova

21. Recuperado de http://www.eduinnova.es/abril2010/tic_educativo.pdf (02/03/2017).

Actividade Tema 2 - Artigo de Manuel Area Moreira

Ola amigos! Nesta entrada vou compartir con vós unha análise sobre o artigo de Manuel Area Moreira, Reinventar la escuela en la sociedad digital. Del aprender repitiendo al aprender creando, a partir de tres cuestións:

1. ¿Que concepción pedagóxica impide un uso innovador da tecnoloxía? 

No devandito artigo, Area Moreira plantéxanos a cuestión de se realmente a inclusión das TIC nas políticas educativas están favorecendo a innovación e a transoformación da educación nas escolas, e cita un estudo de casos de A. Marchesi y E. Martín (2003) no que se conclúe que o modelo de ensinanza que comparten a mayoría do profesorado e o alumnado emprega as TIC con carácter expositivo ou de transmisión de información, polo que non supón necesariamente unha innovación significativa no modelo de ensinanza tradicional. Así, os autores deste estudo conclúen que o emprego das TIC non altera o obxetivo da educación transmisiva traidiconal: aprender uns contidos para despois avaliarse dos mesmos.

2. ¿Que características debe ter unha boa práctica educativa?

Ó longo do artigo, Area Moreira pon de manifestó que as practicas educativas coas TIC nos contextos de aula non están representando unha renovación do proceso de ensinanza, xa que seguimos a percibir a escola como unha institución que educa para transmitir o coñecemento elaborado polas xeracións anteriores ás novas. Nesta liña, o autor sinala unha gran cantidade de autores e estudos que avalan a idea de que os novos aprendizaxes e métodos instructivos non deben centrarse na simple transmisión de educación, como é habitual, senón que deben estar orientados á resolución de problemas prácticos, á busca de información útil e relevante, á análise e ó pensamento crítico, a ter unha actitude positiva hacia a innovación e ó traballo colaborativo en equipo.

Isto implicaría desenvolver unha pedagoxía apoiada nas TIC que favorecera a formación do alumnado como suxeito activo que reconstrúe e da significado á información que obtén; o cuestionamento do monopolio do libro de texto como única fonte de coñecemento; a organización de tarefas e actividades que impliquen o emprego da tecnoloxía e o traballo colaborativo, etc

3. ¿Que papel debe xogar o estudante nunha boa práctica educativa?
O concepto da pedagoxía do aprender creando é a antítese dos métodos de aprendizaxe por recepción e repetición, polo que a aprendizaxe debe construirse a través da actividade e da reflexión sobre a experiencia, poñendo énfase nas destrezas, nos coñecementos funcionais e na apropiación persoal dos saberes. Todo isto levaría a unha aprendizaxe innovadora que se basearía nun papel activo por parte do alumnado, é dicir, concíbese a aprendizaxe como un proceso experiencial de diálogo do alumnado cos demáis artefactos culturais, sempre organizada e xestionada esa experiencia polo equipo docente.

Que pensades respecto ó que acabamos de exponer? Ocórrensevos outras ideas? Non dubidedes en compartir! 😊

Actividade Tema 1 - Diferencia entre xeracións polo uso da tecnoloxía

Ola a todos! Hoxe vou compartir convosco a actividade obrigatoria do Tema 1, que consiste en atopar dous exemplos de actividades que os nosos pais realizaban de xeito diferente a como as facemos nós, e cuxa diferencia radique no emprego de tecnoloxía.

O primeiro exemplo que se me ocorre é o acto de quedar cos amigos ou organizar una reunión social de calquera tipo. Na época dos nosos pais, tiñan que chamarse por teléfono as veces que fixera falta para organizar todo. Sen embargo nós, para organizarnos creamos un chat conxunto (a través de Whatsapp ou o Messenger de Facebook), o que facilita que todo o mundo poida dar a súa opinión e que todas as persoas implicadas poidan coñecer a opinión dos demáis sen necesidade de facer una infinidade de chamadas, ou de fiarse do que un lle conta que dixo o outro.

Paréceme un avance importante e significativo no plano social, xa que permite unha forma moito máis interconectada e dinámica de organizar una xuntanza, sexa para ir tomar un café, ou sexa para organizar una festa sorpresa de aniversario.

Para levar a cabo este tipo de tarefa, coido que as competencias que debemos ter pasan, obviamente, por controlar minimamente este tipo de aplicacións de mesaxería instantánea, así como ter a capacidade de empregalas asiduamente e integralas no noso día a día, xa que do contrario nada do exposto tería sentido. Dentro deste aspecto, as implicacións educativas que lle atopo pasan pola obriga do docente de adquirir un novo rol e uns novos coñecementos (coñecer adecuadamente a rede e as súas posibilidades) para así poder empregala na aula e amosarlle ós alumnos os beneficios e desvantaxes da mesma.

Outro exemplo que se me ocorre de cómo cambiaron as nosas vidas por mor das TIC con respecto ás vidas dos nosos pais é o procedemento que empregamos para mercar un agasallo. Os nosos pais tiñan que idear primeiro na súa cabeza o que querían, e despois visitar una chea de establecementos comerciais ata, con sorte, acadar o que buscaban. Para nós isto é moitísimo máis doado: por medio dun buscador podemos acceder a centos de ideas que se aproximen e completen unha vaga idea da nosa cabeza. Por exemplo, se os nosos pais querían mercar un sombreiro, tiñan que ir de sombrerería en sombrerería preguntando por un modelo que tivesen en mente. Para nós é tan sinxelo como introducir nun buscador estilo Google "mercar + sombreiro" e sairannos centos de sitios web dispostos a vendernos centos de sombreiros diferentes. Non soamente é máis rápido e sinxelo, senón que nos abre a porta a posibilidades nas que pode que nin tan sequera houbesemos pensado.

Para levar a cabo tal cometido, ó igual que no exemplo anterior, é primordial manexar minimamente os motores de búsqueda de contido en internet, para poder realizar unha busca exitosa. Así, as implicación educativas van na mesma liña, xa que sería interesante que o docente adquirise as competencias necesarias para ensinarlle ó alumnado a realizar unha boa búsqueda e chegar, da forma máis eficiente posible, ó contido que desexan acadar.

Para rematar, coido necesario resaltar que estes son soamente dous exemplos dos centos (ou miles) que existirían sobre como as TIC modificaron o noso día a día, polo que, como futuros docentes, debemos estar preparados para aprenderlle ó noso alumnado non soamente as virtudes e vantaxes das TIC, senón tamén os seus perigos e implicacións menos benignas. Para levar a cabo tal cometido, debemos emprega-las TIC con soltura e de xeito resolto, xa que difícilmente poderemos ensinarlle a empregalas de xeito adecuando se non temos un control alto deste recurso.
Isto último ten evidentes implicacións na nosa labor como docentes, xa que se nos esixen unha serie de competencias que antes non eran necesarias, tales como a capacidade de discernir a información pertinente da que non o é, ou os sitios web potencialmente dañinos ou inadecuados de aqueles inocuos; é dicir, a presencia das TIC na aula implica unha capacidade crítica por parte do persoal docente acerca das características e potencialidades da información e aplicacións que existen na rede.
Indiscutiblemente, isto tamén ten implicacións na aula ó nivel das competencias do alumnado, é dicir, modifica os criterios de avaliación, incluíndo neles as competencias dixitais, que lle permitirán acceder e adquirir a novos tipos de coñecemento. Por conseguinte, os contidos tamén se verán afectados por este cambio, polo menos no xeito en que o alumnado se achegará e traballará con eles.

Vós qué pensades? Estades de acordo? Que outros exemplos se vos ocorren?

Aplicacións que dan a vida: Chatterpix kids.

Chatterpix kids é unha aplicación que se oferta en itunes, para os iPhone e iPad. Trátase dun programa que se basea na idea de darlle voz ás fotografías feitas previamente. O mecanismo é sinxelo: despois de sacar unha foto, debúxaselle unha liña a modo de boca e grávase un son, unhas verbas ou oracións enteiras que figurarán como ditas a través da boca. Como colofón, pode decorarse a creación cunha serie de características prefixadas que contribúen a personalizala.

As vantaxes que oferta son variadas: en primeiro lugar o seu uso é sinxelo e intuitivo. Isto fai da aplicación un instrumento manexable para tódalas idades. Os seus usos poderían estenderse dende a propia aula, ó centro educativo, ó entorno familiar ou ata o comunitario. 

Pode dar pé a ser empregada a modo de glosario doutras linguas nas que se está aprendendo, así pois mentres a manexan poden ir gravando o nome dos elementos na lingua que desexen, e polo tanto van asimilando o novo vocabulario. Nesta mesma liña, pode contribuír a crear un catálogo das diferentes especies animais ou vexetais nas que está interesado o alumnado. Esta foi a utilidade escollida por Maite Pelegrín (2015) e publicada no blog docente colectivo EN LA NUBE TIC. Maite Pelgrín fai unha completa explicación da aplicación e mostra dous exemplos usando a lingua inglesa. Pincha aquí para coñecelos!

Tamén pode ser empregada para que o alumnado presente un novo entorno, xa coñecido por eles ou elas, a persoas para as que resulte descoñecido. Por exemplo o alumno máis veterano pode crear un produto no que se presente o novo centro educativo ó estudantado que accede por primeira vez.

Esta aplicación tamén pode contribuír a crear un produto de presentación da localidade na que viven, podendo servir de guía turística para as persoas que a visiten.

Estes son só algúns exemplos dos usos que podería ter. Imaxínome que co uso cotiá, poderán xurdir novas ideas para conseguir sacarlle un maior rendemento. Ocórresevos algunha?

Déixovos unha mostra da nosa experiencia:

Divertíndonos con ChatterPix Kids!

Ola a todos! Querovos comentar que para remata-la sesión desta semana, a gran novidade foi: ChatterPix Kids! Tratase dunha aplicación, que polo de agora soamente está dispoñible para ipods e iphones, que nos permite animar obxectos da nosa contorna dun xeito moi sinxelo e intuitivo. A esta animación podemos añadirlle voz, polo que os seus posibles usos e aplicacións son tantas como a nosa imaxinación nos permita!

Cris e máis eu fixemos as animacións orientadas a cómo se lle poderían presentar algúns dos elementos dunha escola ó alumnado que chega novo. Como mostra deixovos unha das dúas animacións que fixemos. Agardo que vos guste tanto vela como a nós facela!

Indagando na rede, atopei un exemplo de uso xenial para esta aplicación! O alumnado de 4º, 5º e 6º de Primaria do colexio CRA Las Cañadas, en Segovia, creou un árbol xenealóxico dos reis de España empregando diferentes aplicacións, como Popplet ou YouTube, entre as cales se atopaba ChatterPix Kids, e conseguiron un resultado alucinante! Mediante unha técnica colaborativa e de cooperación, repartiron o traballo de busca de información, e xeraron un mapa conceptual en Popplet. Unha vez feito isto, empregaron ChatterPix Kids para engadir unha frase sobre a vida dese soberano en concreto, de xeito que a dicía en primeira persoa! O resultado paréceme marabilloso e quero compartilo con vós! (Actividade 9, páxinas 97 e 98)


Que usos se vos ocorren a vós? Non dubidedes en compartir!
Ata a próxima amig@s!😎

Descubrindo Pinterest e Symbaloo dende Blogger

Ola a todos de novo! A clase de hoxe foi especialmente interesante e entretida!

Hoxe coñecemos dúas novas aplicacións de internet. A primeira delas, Pinterest, pareceunos especialmente útil e interesante. Trátase dunha especie de catálogo online, onde un pode gardar o que considera especialmente curioso ou inspirador, e ir construíndo así pequenos taboleiros temáticos onde ter sempre a man ideas cautivadoras e suxestivas.

Ó principio custounos un pouco facernos coa dinámica de uso (a brecha xeracional é máis grande do que pensabamos!) pero finalmente conseguimos que Pinterest acatase a nosa vontade 😎.
Ocurríusenos que unha das posibilidades de Pinterest na aula sería emprega-la para crear diferentes catálogos temáticos (animais, plantas, etc.) nas que o alumnado puidese ir incluíndo items que eles consideren relacionados co tema. Outra posibilidade sería ensinalos a empregar os taboleiros para gardar cousas que lles resulten inspiradoras, e que poidan empregalas en futuros proxectos.

Outra das aplicacións que coñecemos hoxe foi Symbaloo, que ven sendo como unha especie de escritorio ou menú principal onde un pode anclar as aplicacións que emprega máis a miúdo (como por exemplo Facebook, Gmail, Twitter ou Pinterest claro!). Permite unha certa personalización do fondo, e tamén inclúe unhas funcionais pestañas na parte superior para ter diferentes "menús". Por exemplo, podemos crear unha pestaña coas aplicacións nas que temos unha actividade máis social como Facebook ou Twitter, outra na que teñamos aplicacións ou páxinas web máis teóricas ou escolares, como a páxina da uvigo ou a plataforma faitic, outra na que gardemos intereses persoais (como páxinas de deportes ou manualidades), etc.
Aquí vos deixamos o webmix que empregamos na realización do noso blog:

Á hora de incluíla na dinámica da aula, Symbaloo permitiríalle ó alumnado ter sempre accesible as súas páxinas e aplicacións de interese, sen importar o dispositivo dende o que acceden.

Por último, debemos mencionar o partido que lle estamos sacando a Blogger, xa que nos permite compartir todo isto con vós.😉
Bueno, e ata aquí durou a sesión desta semana. Seguiremos narrando as nosas peripecias no uso das TIC e as súas aplicacións na aula.

Ata a próxima amigos!😁

Experimentar ou non experimentar, esa é a cuestión!

Despois da última sesión de clase, teño sentimentos encontrados. A experiencia de aula vivida o día 3 de febreiro, foi tan dura como entretida. Costa afacerse a idea, como moi ben di a miña compañeira Ana, de que se descoñecen elementos tan cotiás e útiles como poden ser estas aplicacións: Symbaloo, Pinterest e ChatterPix Kids tan coñecidas polas persoas asiduas a esta vida tecnolóxica. 

Foi nese intre cando me din conta de que, as TIC coma todo, son unha cuestión de linguaxe e de actitude. Actitude positiva e crítica hacia a innovación tecnolóxica que tanto nos ten que ofrecer e que tan ben descoñecemos. E linguaxe, descoñecido, xa non só polo nome das aplicacións e o seu uso, senón tamén pola forma na que mutan esas propias palabras ata derivar en verbos, adxectivos, ou interxeccións: co Pinterest pineas pins, cos que podes acceder ós bloggers que os bloggearon... auténticos trabalinguas! 

Desculpade a miña ignorancia; pero eu sigo aprendendo, e como en todo bo proceso de ensinanza-aprendizaxe, para poder construír algo novo, teño que destruír os antigos muros que me impedían avanzar neste campo. Por iso o meu propósito vai ser deixar de cuestionarme se son ou no necesarios para a sociedade, para a educación ou para a miña vida privada, e comezar a coñecelas ó longo e ó ancho para poder valoralas de forma crítica. 

Para pechar este post (dise así?) quero convidarvos a unha reflexión: 
Quizais isto é o que tódalas persoas, en maior ou menor medida, perdemos coa idade, a necesidade de experimentar ata atopar o significado que o mundo ten para nós. Ou vai máis vencellado coa personalidade?  😉